Najpiękniejsze chwile przeżywam w rewirze!

Najważniejszym wydarzeniem w jej przygodzie z myślistwem było odstrzelenie pierwszego kozła. Właściwie powinien to być „jednorożec”, ale ten nigdy nie wszedł na linię strzału. „Siedziałam tam od rozpoczęcia sezonu polowań na kozły do połowy czerwca, każdego wieczoru będąc w plenerze – i za każdym razem doświadczałam czegoś innego. Do dziś pamiętam na przykład zapach świeżo skoszonej trawy i gęsią skórkę na ciele, a także niesamowity widok skradającego się szóstaka na skraju lasu. Był to najbardziej okazały jeleń, jakiego kiedykolwiek widziałam” – zachwyca się czarnowłosa myśliwa. W końcu, po kilku podejściach, udało jej się ustrzelić „jednorożca”.

„Właściwie to już straciłam nadzieję i miałam się wycofać, bo zaczynało świtać. Pakowałam swoje rzeczy, gdy kątem lewego oka zauważyłam ruch. No i w odległości 80 m stał mój „jednorożec”. Serce podeszło mi do gardła, ale z powodu słabnącego światła nie miałam zbyt wiele czasu. Więc szybko wymierzyłam broń. Kiedy kozioł stanął bokiem do mnie, udało mi się oddać perfekcyjny strzał, który natychmiast go powalił. Towarzyszyła mi wtedy nasza mała suczka Münsterländer, wierna dusza i towarzyszka polowań. Miała wtedy już dziesięć lat i niestety w tej chwili jest w psim niebie. Cieszę się, że mogłam jeszcze z nią dzielić to niezapomniane doświadczenie łowieckie”.