IPSC Story

Przygoda z akcją na 4 litery

Pierwsi pionierzy, przede wszystkim podpułkownik piechoty morskiej USA John Dean „Jeff” Cooper (10.05.1920 r - 25.09.2006) i jego żołnierze, tacy jak Jack Weaver, Ray Chapman, Thell Reed, Eldon Carl, John Plahn i Bruce Nelson, nigdy by nie śnili, że ich sposób „strzelania praktycznego”, który rozwinęli i propagowali w małej, konspiracyjnej grupie w Ameryce Północnej, podbije cały świat i dziś jest praktykowany w najlepiej zorganizowany sposób przez ponad 200 000 aktywnych strzelców ze 108 narodów od Andory po Zimbabwe.

Narodziny praktycznego strzelania z pistoletu

Ale po kolei: Po udziale w II wojnie światowej i wojnie w Korei, podpułkownik Jeff Cooper i jego przyjaciel, oficer korpusu piechoty morskiej Howie Taft, podjęli pierwsze kroki w rozwoju praktycznego strzelania z pistoletu w Quantico, w stanie Wirginia. Cooper, który po zakończeniu kariery wojskowej studiował historię, a następnie wykładał ją w Bear Valley w Kalifornii, zorganizował tam pierwsze zawody w 1957 roku, które można uznać za narodziny strzelectwa praktycznego. W tych pierwszych meczach uczestnicy stawali na starcie przeważnie jeszcze z rewolwerem Colt Single Action Army z 1873 roku i były to klasyczne szybkie ćwiczenia wyciągania broni twarzą w twarz, jak również instynktowne strzelanie z biodra. Wśród pierwszych mężczyzn był młody zastępca szeryfa hrabstwa Los Angeles o nazwisku Jack Weaver, który był zdumiony wysokim wskaźnikiem chybień z ręcznej broni palnej dużego kalibru w strzelaniu jednoręcznym na stosunkowo bliskich dystansach. Szukał on sposobu na rozwiązanie problemu, jak można celnie trafiać także na dalsze odległości w jak najkrótszym czasie przy maksymalnej kontroli odrzutu/uderzenia do góry. Wynikiem jego starań była docelowa, oburęczna pozycja gotowa do strzału na wysokości oczu z wyciągniętym ramieniem ręki strzelającej i zgiętym ramieniem podpierającym, który miał przejść do historii jako tak zwana „postawa Weavera”. Jednak zgodnie z nowoczesną wiedzą jest ona już od dawna przestarzała. W dzisiejszych czasach większość czołowych strzelców IPSC praktykuje „isosceles stance″ - równoramienną, oburęczną pozycję gotową do strzału w czystej postaci lub podobnych, zmodyfikowanych odmianach.

Pierwszy zorganizowany związek

W 1961 r. kilka klubów z południowej Kalifornii utworzyło Southwest Combat Pistol League (SCPL) do przeprowadzania regularnych zawodów, który były najstarszym zorganizowanym związkiem w świecie praktycznego strzelania.

W ciągu 44 lat nie było ani trochę ciszej!

Światowa organizacja została założona przez 40 członków założycieli z całego świata, takich jak Ken Hackathorn, Ray Chapman, Dick Thomas i Raul Walters, przy okazji „International Combat Pistol Conference” w maju 1976 roku, w mieście Columbia w stanie Missouri.

Ale już w pierwszych latach po założeniu związek i jego protagoniści podzielili się na zróżnicowane obozy. Podczas gdy wielu strzelcom chodziło o zabawę w zawodach, miejsca, trofea i nagrody, Jeff Cooper dążył do zgoła innych celów. Analizował on ciągle zmieniające się techniki strzeleckie, taktyki na parkurze i przedmioty wyposażenia, aby następnie testować je pod kątem przydatności w realistycznym strzelaniu w boju. Jego kolega Ray Chapman został mistrzem świata na pierwszych mistrzostwach świata IPSC w 1975 roku w Szwajcarii, przez co stał się mentorem strzelectwa sportowego IPSC, a jego zwolennicy i uczniowie z „Ray Chapman Academy of Practical Shooting” w mieście Columbia w stanie Missouri, byli tytułowani z tego powodu „gamesmen” (graczami). Nieprzejednany Jeff Cooper i zwolennicy jego szkoły strzeleckiej „Gunsite” w Paulden w Arizonie, byli natomiast określani jako „martial artists” (praktycy sztuk walki). Na ranczu Gunsite uczono przede wszystkim taktyki walki dla wojskowych, policji, służb bezpieczeństwa i cywilów potrzebujących samoobrony.

W kolejnych latach nie tylko na zawodach triumfowali jednak tacy sportowcy jak amerykańskie legendy Rob Leatham i Brian Enos dzięki ogromnemu wysiłkowi podczas treningów, nowoczesnym koncepcjom i skrupulatnemu rozwojowi broni i sprzętu do zawodów, ale także przejęli strukturę związku IPSC i organizację na rzecz sportu strzeleckiego. Zwolennicy realistycznego strzelectwa obronnego („combat shooting”) coraz bardziej tracili swoją dotychczasową dominację, co miało doprowadzić przykładowo do powstania w 1996 roku „Międzynarodowego Stowarzyszenia Pistoletów Obronnych” (International Defensive Pistol Association - IDPA). Samo założenie związku powinno być dowodem dla (często zadziwiająco ignoranckich) krytyków z dziedziny polityki i mediów, że strzelectwo IPSC jest dziś czystej krwi, technicznym sportem wyczynowym, który nie ma nic wspólnego z „treningiem antyterrorystycznym”, ani „działaniami wojennymi w mieście”.

 

IPSC – celność, siła, szybkość

Zajmijmy się więc podstawami nowoczesnego, dynamicznego sportu strzeleckiego IPSC, który wywodzi się z USA i jest oficjalnie reprezentowany i zorganizowany w Niemczech od ponad 30 lat przez Związek Niemieckich Strzelców Sportowych (Bund Deutscher Sportschützen 1975 e.V. - BDS). Łacińskie motto „Diligentia, Vis, Celeritas” (celność, siła i szybkość) odzwierciedla wysokie wymagania stawiane strzelcom IPSC. Oprócz innych „akcyjnych″ dyscyplin sportów strzeleckich „Bianchi Cup″ i „Steel Challenge″ (i w umiarkowanym stopniu w przypadku PPC/1500) IPSC jest jedyną dyscypliną sportu strzeleckiego w której na sygnał startu wyciąga się z kabury gotową do strzału broń. Ponieważ aktywni uczestnicy poruszają się dynamicznie z załadowaną, gotową do strzału bronią pod presją czasu w obrębie parkuru, na pierwszym miejscu jest bezpieczeństwo. Oznacza to przede wszystkim, że zainteresowane osoby w Niemczech muszą zdać test bezpieczeństwa i zasad (SuRT) w teorii i praktyce, aby móc praktycznie uprawiać ten sport. Ponadto każdemu zawodnikowi na meczu na parkurze towarzyszy sędzia zawodów (Range Officer; R.O.), który daje sygnał do startu, czuwa nad bezpiecznym obchodzeniem się z bronią i wszelkimi naruszeniami zasad oraz jest odpowiedzialny wraz z innymi funkcjonariuszami za zapis trafień. Sędziowie zawodów są zresztą zorganizowani w celu szkolenia i dalszej edukacji w swoim związku (International Range Officers Association; IROA), przy czym niemieccy Range Officers są również aktywni w ramach German Range Officer Institute (GROI).

Ale przejdźmy teraz do zasadniczego pytania: Czym więc jest strzelanie IPSC?

W gruncie rzeczy to całkiem proste: Po sygnale startu - zazwyczaj jest to sygnał dźwiękowy z urządzenia mierzącego czas/liczbę strzałów („timer”) - strzelec musi wykonać znane mu wcześniej zadanie. Chodzi przy tym zawsze o to, aby w jak najkrótszym czasie zestrzelić wiele nośników celu i uzyskać jak najwyższy wynik punktowy. Czyste trafienia mają większą wagę niż szybkość w odniesieniu do wyniku w zawodach, który automatycznie rośnie wraz z ciągłym treningiem i rosnącym doświadczeniem na zawodach. Pudłowanie z prędkością błyskawicy wygląda wprawdzie spektakularnie, ale niestety nie przynosi żadnych punktów! Punktacja jest obliczana poprzez podzielenie zdobytych punktów za trafienia przez czas, który upłynął od sygnału startu do ostatniego strzału.

Punkty za trafienia podzielone przez czas = współczynnik trafień

Wynik dzielenia trafienia i czasu to tak zwany „współczynnik trafień”, a tym samym wynik strzelca za dane zadanie (COF; Course of Fire, Stage lub Parcours). Im wyższy współczynnik trafień, tym lepszy wynik. Strzelec z najwyższym współczynnikiem trafień otrzymuje 100% możliwych do zdobycia punktów za to ćwiczenie. Wszyscy pozostali strzelcy otrzymują procent punktów ich współczynnika trafień do współczynnika najlepszego strzelca Podstawowym nośnikiem celu jest „IPSC Target″, tarcza kartonowa w wersji standardowej i mini. Tarcze są podzielone na strefy trafień „A″ (Alfa), „C″ (Charlie) i „D″ (Delta) i mają różne wartości punktowe w zależności od efektywności stosowanego przez strzelca kalibru Za trafienia w centrum „A” jest zawsze pełne 5 punktów, za trafienia w peryferyjne strefy „C” i „D” 4/3 punkty oraz 2 punkty / 1 punkt w zależności od efektywności amunicji zgodnie z punktacją „major factor” lub „minor factor”. Współczynnik „major” lub „minor” używany do oceny punktowej oblicza się na podstawie masy i prędkości pocisku używanej amunicji i określa według następującego wzoru:

Ciężar pocisku (w granach) pomnożony przez prędkość pocisku (w stopach na sekundę) podzielony przez 1000 = współczynnik

 

Ponieważ stosuje się tu amerykańskie jednostki miary, dla lepszego zrozumienia:

Jeden gran (gr) = 0,0648 grama

lub jeden gram = 15,432 grany.

Stopa na sekundę (fps) = 0,3048 metra na sekundę (m/s)

lub jeden m/s = 3,281 fps.

Podczas meczu, osiem naboi z amunicji meczowej każdego zawodnika zostanie zatrzymanych przez sędziów zawodów. Następnie na odpowiedniej strzelnicy testowej opracowuje się nabój i waży pocisk na wadze, a prędkość trzech kolejnych nabojów sprawdza się za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości pocisku, aby móc dokonać podziału na „mniejszą” (minor) lub „większą” (major) grupę parametrów amunicji. Mniejsze/większe współczynniki różnych dzieleń broni są wyjaśnione bardziej szczegółowo w dalszej części tekstu.

Ognisty styl wolny

W dzisiejszych czasach duże zawody są organizowane w wyważonych proporcjach: krótkie parkury („short courses”) z maksymalnie 12 strzałami, średnie parkury („medium courses”) z maksymalnie 24 strzałami i długie parkury („long courses”) z maksymalnie 32 strzałami. Oprócz standardowych tarcz kartonowych IPSC o rozmiarze standardowym i mini, które są również docięte/podzielone na połowy oraz w stosowane w statycznych i ruchomych konstrukcjach jako tarcze wahadłowe i biegowe, są też stalowe tarcze składane o różnej wielkości („IPSC Classic Popper” o wysokości 85 cm i „IPSC Mini Popper” o wysokości 56 cm), jak również okrągłe płyty stalowe (o średnicy 20 cm lub 30 cm) lub kwadratowe płyty stalowe (w wymiarach 15x15 cm lub 30x30 cm). Z reguły do tarcz kartonowych strzela się zawsze dwoma strzałami, natomiast do tarcz stalowych jeden strzał powinien wystarczyć do strącenia, przy czym zawsze można oddać kolejny strzał w razie podejrzenia, że nie trafiliśmy lub źle trafiliśmy.

Fascynującą rzeczą w strzelectwie IPSC jest to, że na meczach zawsze występują nowe, różnorodne i wymagające parkury. Na zawodach nie powtarza się ani jednego ćwiczenia i coś takiego jak nudna rutyna nie może się nigdy pojawić. Ponadto w strzelectwie IPSC liczy się idea „stylu dowolnego”, tak że często jest kilka możliwych rozwiązań dla opanowania parkuru w najlepszy możliwy sposób w ramach swoich indywidualnych umiejętności strzeleckich. Dzięki temu z pomysłem w głowie i umiejętnym planowaniem parkuru można już teraz piąć się w górę na liście wyników, udowadniając, że IPSC to także „dynamiczne sportowe zadanie umysłowe”. Doświadczeni najlepsi strzelcy potrafią w ciągu kilku sekund poprawnie „odczytać” parkur i doskonale go przeanalizować podczas suchego obchodu inspekcyjnego („walktrough”) grupy strzelców („squad”) na krótko przed „gorącym” startem. Dokładnie wiedzą oni, kiedy i gdzie przyjąć pozycję strzelecką i jak ustawić swoje ciało względem nośnika celu, w jakiej pozycji następuje zmiana magazynka oraz które cele są szczególnie trudne i zasługują na najwyższą uwagę dla czystego oddania strzału/kontroli obrazu w celowniku.

Szybkość to nie czary

Aby także laikom móc lepiej przekazać osiągnięcia dobrego strzelca IPSC: W standardowym ćwiczeniu IPSC „El Presidente″, trzy tarcze wiszą obok siebie na tej samej wysokości i strzelec musi trafić w każdą z nich dwoma trafieniami, wykonać zmianę magazynka i jeszcze raz trafić w każdą tarczę dwoma trafieniami. To jest w sumie 12 strzałów i zmiana magazynka przy możliwym maksymalnym wyniku 60 punktów. Najlepszy obecnie strzelec IPSC na świecie, siedmiokrotny mistrz świata Eric Grauffel z Francji, skończył to ćwiczenie na dystansie 10 metrów z pistoletu dywizji Open w 3,48 sekundy uzyskując pełną liczbę punktów!

Wybór broni

Obecnie wśród ręcznej broni palnej IPSC są następujące klasy broni:

Open Division

Jest to klasa „formuły 1″ ze szczególnie kosztownymi, renomowanymi pistoletami, wyposażonymi w spusty jednostronnego działania, bardzo długimi magazynkami 170 mm o pojemności do 28 nabojów, celownikami z punktem podświetlanym i systemami kompensatorów. Nie ma ograniczeń co do ciężaru spustu, pod warunkiem zachowania bezpieczeństwa i niezawodnego działania broni przez cały czas. Współczynnik Major Power wynosi co najmniej 160, a Minor Power co najmniej 125. Jako minimum w przypadku kalibru pocisku, długości łuski i ciężaru pocisku to 9 mm, 19 mm i 120 granów, tak więc typowe kalibry to 9 mm Luger (9x19), 9x21 IMI, .38 Super Auto, .38 Super Comp, .38 Super Rimless lub 9x23 Winchester.

Standard Division

W tej klasie przeważają pistolety pojedynczego działania o kalibrze .40 Smith & Wesson z dwurzędowym magazynkiem, lufami 5″/127 mm i mechanicznymi celownikami, które muszą mieścić się w futerale o wymiarach 225 mm długości x 150 mm wysokości x 45 mm szerokości, gdy są puste, z włożonym magazynkiem i zabezpieczone. Ale tytuły można zdobywać również z bardziej umiarkowanym kalibrem „Minor” 9 mm Luger, jak udowodniła przeszłość. Również tutaj nie ma żadnych wymagań dotyczących ciężaru spustu. Współczynnik Major Power wynosi co najmniej 170, a Minor Power co najmniej 125 punktów. Minimalny kaliber dla korzystnego punktowo rankingu Major to 10 mm (.40″), dlatego standardem jest nabój .40 S&W.

Classic Division

„Back to the roots!” (powrót do korzeni): ta klasa IPSC broni krótkiej jest domem dla klasycznego kolta Government of 1911-A1 w całej jego obecnej różnorodności marek/modeli z jednorzędowym magazynkiem, lufą 5″/127 mm i mechanicznymi przyrządami celowniczymi. Ten klasyk, wynaleziony przez Johna M. Browninga, był preferowanym narzędziem już w czasach powstania IPSC. Brak ograniczeń co do ciężaru spustu. Współczynnik Major Power wynosi co najmniej 170, a Minor Power co najmniej 125 punktów. Minimalny kaliber dla korzystnego punktowo rankingu Major to 10 mm (.40″), dlatego oprócz 9 mm Lugera strzela się z .40 S&W lub .45 ACP. Zasada dotycząca wymiarów futerału wyjaśniona już dla Standard Division odnosi się także do pistoletów w Classic Division.

Production Division

Klasa z największą liczbą uczestników to typowe „pistolety służbowe” 9 mm Luger a la' Beretta 92 FS, CZ 75, Glock G17, Heckler & Koch SFP-9, SIG Sauer P226 czy Walther PPQ z celownikami mechanicznymi. Wprawdzie także tutaj specjalizacja materiału postępuje coraz bardziej, tak że na przykład ciężki, stalowy pistolet meczowy z wieloma dodatkami w wyposażeniu, taki jak CZ Shadow 2, SIG Sauer X-Five Allround, Phoenix Redback, Tanfoglio Stock III Xtreme czy Walther Q5 Steel Frame, trudno nazwać „pistoletem służbowym”. Odpada tutaj typowy podział na kaliber Major/Minor i odpowiednia ocena, tak że jest tylko współczynnik Minor Power wynoszący 125, który jest osiągany przy użyciu standardowej amunicji fabrycznej 9 mm Luger z typowych długości luf. Zalecany jest ciężar spustu co najmniej 1360 gramów (3 funty) i maksymalna długość lufy 5 cali/127 mm. Zresztą ciężar spustu został zmniejszony z 2270 gramów (5 lbs) do 1360 gramów (3 lbs) zgodnie z międzynarodowymi przepisami dopiero jakiś czas temu, w ramach próbnego wprowadzenia nowych klas broni Production Optics i Production Optics Light. Niezależnie od pojemności oryginalnego magazynka można załadować tylko 15 nabojów. Dozwolone są niewielkie modyfikacje. Wszystkie dopuszczone bronie są wymienione na stale aktualizowanej liście dla dywizji produkcyjnej „IPSC Production Division List” (patrz: www.ipsc.org).

Revolver Division

Pole startowe w Revolver Division jest stosunkowo przejrzyste, przy czym zapiera dech w piersiach jak szybko strzelcy potrafią przeładować swoje rewolwery za pomocą klipsów lub szybkich ładowarek (speed loader). Revolver Division IPSC jest definitywnie domem dla tradycyjnego amerykańskiego producenta Smith & Wesson, ponieważ rewolwery o dobrze wyważonym stosunku ceny do jakości posiadają fabrycznie dobry spust kurkowy (double action) i specjalnie dla tej marki istnieje do wyboru niezliczona ilość części do modernizacji/tuningu oraz wyposażenia i akcesoriów. Major: 170, Minor: 125 punktów współczynnikowych. Chętnie stosowane są tutaj także rewolwery o kalibrach pistoletowych 9 mm Luger i .45 ACP, ponieważ można je szczególnie szybko załadować nowymi nabojami za pomocą metalowych klipsów typu półksiężyc lub cały księżyc. Dozwolone są tylko celowniki mechaniczne i nie ma ograniczeń co do pojemności bębna, jednak przed każdym przeładowaniem można wystrzelić maksymalnie sześć naboi.

Production optics division

Ze względu na aktualne trendy i tendencje w międzynarodowym świecie broni palnej, dwie nowe klasy pistoletowe production optics i production optics light zostały wprowadzone na 42. Zgromadzeniu Ogólnym IPSC we wrześniu 2018 roku - ale początkowo tylko na próbę do końca 2021 roku. Można jednak zakładać, że przynajmniej production optics division zostanie na stałe objęte tymi przepisami. Mistrzostwa Niemiec zostały już rozegrane w tych nowych klasach broni w 2018 (tylko production optics), 2019 i 2020 roku. W production optics używane są dopuszczone, wymienione na liście „IPSC Production Division List″ pistolety - wprawdzie nie z celownikami mechanicznymi, ale z dającymi się we znaki mini celownikami z punktem podświetlanym na tylnej górnej części zamka. „Mini Red Dot Sight” (MRDS) może być montowany poprzez adapter do fabrycznego gniazda celownika, poprzez fabryczne złącza jak w modelach Glock M.O.S. oraz w wersjach „optical ready” (OR) CZ Shadow 2 lub Walther Q5 Steel Frame lub, zgodnie z najnowszymi zmianami w przepisach, również poprzez późniejsze wyfrezowanie odpowiedniego wycięcia na okno w prowadnicy. Typowe dane podstawowe dla Production: kaliber 9 mm Luger, długość lufy 5 cali/127 mm, minimalny ciężar spustu 1360 gramów.

Production optics light division

Dalszy podział na „production optics” i „production optics light” służy zapewnieniu równości szans w zawodach. Ponieważ ciężki stalowy pistolet, taki jak na przykład CZ Shadow 2, jest o wiele łatwiejszy do kontrolowania podczas strzelania niż lekki pistolet z polimerową ramą, taki jak Glock G17, ze względu na jego dużą masę własną i wynikający z niej mniejszy odrzut i wysokie uderzenie. Jedyną różnicą pomiędzy dwoma optics division jest limit wagowy w przypadku wariantu Light, ponieważ broń nie może ważyć więcej niż 1000 gramów z celownikiem z punktem podświetlanym i pustym magazynkiem i dlatego ta klasa broni jest skierowana przede wszystkim do fanów pistoletów polimerowych. Również tutaj dane podstawowe dla Production: kaliber 9 mm Luger, długość lufy 5 cali/127 mm, minimalny ciężar spustu 1360 gramów.

Mały kaliber klasa otwarta

Coraz większą popularnością cieszy się również strzelanie IPSC z pistoletów małokalibrowych na nabój bocznego zapłonu .22 Long Rifle, ponieważ broń o niskim odrzucie i niskich kosztach amunicji jest idealna do szkolenia i promowania młodzieży (w ramach krajowych przepisów dotyczących broni). Czystej rasy pistolety małokalibrowe lub wielkokalibrowe z zamontowanym systemem wymiennym KK z celownikami z punktem podświetlanym muszą mieć minimalny ciężar spustu 908 gramów. Pojemność magazynka wynosi maksymalnie dziesięć nabojów. Można stosować amunicję .22 Long Rifle w wersji standardowej lub szybszej HV (high velocity).

Mały kaliber klasa standard

W klasie standard dla broni z celownikami mechanicznymi obowiązują te same zasady, ponadto maksymalny ciężar broni wynosi 1400 gramów, a długość linii celowniczej nie może przekraczać 220 mm.

Silne ramiona do wsparcia się

W porównaniu ze sportem IPSC z bronią ręczną strzelanie dynamiczne z karabinów i strzelb jest w Niemczech uprawiane od stosunkowo krótkiego czasu. Ze względu na zupełnie inne właściwości użytkowe tej broni długiej, od osób zainteresowanych wymaga się ukończenie specjalistycznego sprawdzianu ze znajomości zasad bezpieczeństwa i przepisów. Wyjaśnione podstawowe zasady strzelania IPSC pozostają oczywiście zachowane, w przypadku często zmieniających się odległości do celu (co obowiązuje szczególnie dla karabinu IPSC) i innych ukształtowaniach parkuru, tak że na przykład w przypadku strzelby IPSC również statyczne i latające rzutki (gliniane gołębie) są stosowane jako nośniki celu. W dynamicznym strzelaniu z karabinu (IPSC Rifle) są obecnie następujące klasy broni:

Karabin samopowtarzalny klasa otwarta (semi-auto open)

Obie dywizje „semi-auto open″ (z optyką) i „semi-auto standard″ (z celownikami mechanicznymi) są klasami, w których bierze udział największa liczba uczestników w dynamicznym strzelaniu z karabinów. Karabiny samopowtarzalne typu AR-15 o słabo odrzutowym kalibrze .223 Remington zdecydowanie dominują, ponieważ istnieje ogromny przemysł tuningowy dla niezliczonych modułowych, szybko wymienialnych marek/modeli opartych na tym klasyku Eugene Stonera. We wszystkich czterech klasach karabinów centralnego zapłonu dopuszczone są kalibry od 5,45 mm do maksymalnie 8 mm. Obowiązuje 320 punktów współczynnikowych jako „major” i 150 punktów współczynnikowych jako „minor”. Karabiny meczowe dywizji semi-auto open mogą być wyposażone w układy optyczne (często kombinacje celowników lunetkowych jako optyki pierwotnej i celowników z punktem podświetlanym jako optyki wtórnej do szybkich strzałów z bliskiej odległości) oraz w kompensatory i dwójnogi.

Karabin samopowtarzalny klasa standard (semi-auto standard)

W dywizji semi-auto standard strzelanie odbywa się wyłącznie z celownikiem mechanicznym, co stawia szczególnie wysokie wymagania strzelcowi, zwłaszcza przy strzałach na duże odległości, na przykład 300 metrów. Dozwolone są tutaj również kompensatory zmniejszające odchylenie wylotu, ale ich wymiary są ograniczone do 26 x 90 mm. W Niemczech maksymalna pojemność magazynka w karabinach IPSC wynosi zawsze 10 naboi.

Karabin powtarzalny klasa otwarta (manual action open)

W porównaniu z klasami karabinów samopowtarzalnych, liczba startujących w dwóch klasach karabinów powtarzalnych jest stosunkowo niewielka. Karabin z klasycznym zamkiem cylindrycznym dla klasy otwartej może być wyposażony w optykę i kompensator oraz może być również wyposażony w dwójnóg.

Karabin powtarzalny klasa standard (manual action standard)

W przypadku karabinów z zamkiem cylindrycznym i celownikami mechanicznymi maksymalna pojemność magazynka wynosi tylko 5 nabojów. Nasadki na lufę i dwójnogi są niedozwolone. Dywizja „manual action standard 10” ze zwiększoną pojemnością magazynka do 10 naboi znajduje się w fazie prób i kończy się w dniu 31.12.2017 r., o ile nie zostanie przedłużona.

Karabin małokalibrowy samopowtarzalny z celownikiem optycznym (mini rifle open)

Podobnie jak w zakresie broni krótkiej, dywizje „mini rifle” oferują również dynamiczne strzelanie z broni małego kalibru i kalibru bocznego zapłonu .22 long rifle w zakresie broni długiej. W klasach otwartych, karabiny mogą być wyposażone w optykę, kompensator i dwójnóg.

Karabin małokalibrowy samopowtarzalny z celownikiem mechanicznym (mini rifle standard)

W tej klasie o punkty walczy się w sposób uczciwy i sportowy, stosując celownik mechaniczny. Również w obu tych dyscyplinach „mini rifle”, maksymalna pojemność magazynka wynosi 10 naboi.

Pistolet z kaburokolbą z celownikiem optycznym

Mimo, że światowy organizacja przypisuje obie wymienione klasy broni do regulaminu dla karabinów, to są one przede wszystkim mile widzianymi rozwinięciami w zastosowaniu dla strzelców pistoletowych IPSC Production, którzy opakowują swoje pistolety służbowe 9x19 w nowoczesnej obudowie, aby móc z nich strzelać z ramienia jak z broni długiej. Takie systemy przezbrojenia karabinków z obudową z tworzywa sztucznego lub metali lekkich i podpórką na ramię nazywają się na przykład CAA Roni, FAB Defense KPOS lub HERA Arms Triarii. Zalecana jest jedynie punktacja minor równa 150 punktów współczynnikowych. W klasie otwartej dozwolone są układy optyczne, kompensatory, otwory odciążające dla gazów i dwójnogi.

Pistolet z kaburokolbą z celownikiem mechanicznym

Tutaj stosuje się taką samą broń z otwartymi celownikami, dla której nie są dozwolone takie elementy wyposażenia jak kompensatory, odciążające otwory gazowe i dwójnogi. W obu tych dyscyplinach pistolet z kaburokolbą i z celownikiem optycznym/mechanicznym dopuszczone są tylko pistolety z oryginalnym zamkiem i chwytem. Lufa nie może być krótsza niż 4 cale (102 mm) i nie dłuższa niż 6 cali (152 mm). Systemy wymienne firm Mech Tech, Wilson, Stenger i Norlite nie są dozwolone we wszystkich dyscyplinach z kaburokolbami. Są one uważane za broń długą i dlatego należą do klasy broni „IPSC Rifle 1500 Joule″ lub „Pistol Caliber Carbine″ (PCC).

Karabinek kalibru pistoletowego (Pistol Caliber Carbine - PCC)

To, co u nas jeszcze nazywa się „IPSC Rifle 1500 Joule″, na arenie międzynarodowej jest nazywane karabinkiem kalibru pistoletowego (Pistol Caliber Carbine - PCC) i zyskuje coraz większe znaczenie. Na końcówce stosuje się przede wszystkim karabinki 9 mm Luger z uziemieniem na bazie AR-15. Niemieccy producenci tacy jak HERA Arms, Oberland Arms czy Schmeisser mają w swojej ofercie odpowiednie modele. Oczywiście producenci z USA są również mocno zaangażowani w ten segment rynku. Są tu również wysoko wyspecjalizowane bronie na zawody, jak na przykład karabinki amerykańskiego producenta Quarter Ten Circle. Obowiązuje współczynnik mocy amunicji minor wynoszący 125, minimalny ciężar pocisku 9 mm równy 115 granów oraz prędkość maksymalna 500 m/s. Pierwotnie mistrzostwa świata w strzelaniu IPSC z karabinów pistoletowych (PCC; Pistol Caliber Carbine) miały się odbyć w 2021 roku na znanej strzelnicy Universal Shooting Academy Franka Garcii w Frostproof (Floryda, USA). Jednak z powodu pandemii koronawirusa impreza została przełożone w bliżej nieokreślone miejsce i w terminie w 2022 roku.

Elastyczny ogień ze strzelby

W dziedzinie dynamicznego strzelania z karabinu IPSC można poświęcić się nie tylko karabinowi z lufą gwintowaną i „strzałem punktowym”, ale także strzelbie z lufą gładką i „strzałem rozproszonym”. Strzelba jest niezwykle wszechstronna, zwłaszcza jeśli chodzi o stosowaną amunicję, ponieważ można do niej ładować amunicję śrutową, śrut na ptaki („birdshot”) i jelenie („buckshot”) o różnej ziarnistości oraz pociskami do luf strzelbowych („slugs”). Szczególnie w przypadku strzelb powtarzalnych lub samopowtarzalnych z magazynkami rurowymi, technika szybkiego przeładowania jest decydującym czynnikiem w zawodach. Imponujące jest obserwowanie, jak szybko i płynnie strzelcy na parkurze wyciągają jedną ręką kilka nabojów z magazynków i zasilają swoje strzelby nową amunicją.

Strzelba klasa otwarta (shotgun open division)

Zasadniczo w przypadku strzelby IPSC kaliber .20 i wydajność amunicji równa 480 punktów współczynnikowych to minimum. Dozwolona jest amunicja do strzelb ze śrutem ołowianym, jeżeli jest ona zgodna z lokalnymi warunkami ochrony środowiska. Można również stosować śrut bizmutowy, a śrut wolframowy i stalowy jest dopuszczony tylko do tarcz papierowych oraz celów syntetycznych i łamliwych. W klasie otwartej dominują strzelby samopowtarzalne o kalibrze 12/70 i 12/76 z magazynkami skrzynkowymi lub rurowymi, wyposażone w celowniki z punktem podświetlanym i kompensator. Nie mogą one przekraczać długości 1 320 mm. Możliwe są nawet obrotowe i/lub wielokrotne rury magazynków oraz obciążniki i inne zewnętrzne dodatki redukujące odrzut.

Strzelba klasa zmodyfikowana (shotgun modified division)

W tej dywizji są strzelby samopowtarzalne z (bardzo długimi) magazynkami rurowymi (zakaz stosowania magazynków skrzynkowych), kompensatorami i celownikami mechanicznymi. Nie mogą one być dłuższe niż 1320 mm, podobnie jak strzelby w klasie otwartej. Podczas gdy w klasie otwartej dozwolone jest prawie wszystko, w skomplikowanym zbiorze zasad dotyczących technologii broni są szczegółowe regulacje. Także w przypadku „strzelb zmodyfikowanych” można przeprowadzać lub umieszczać modyfikacje lub dodatki na łyżce ładującej rury magazynka, aby ułatwić proces ładowania. Wprawdzie takie modyfikacje lub dodatki nie mogą przekraczać długości równej 75 mm i nie mogą wystawać więcej niż 32 mm w dowolnym kierunku w stosunku do standardowego szkieletu strzelby.

Strzelba klasa standard (shotgung standard division)

W dwóch kolejnych klasach strzelb, „shotgun standard” i „shotgun manual”, jednym z wymogów jest to, że musi chodzić o wyroby seryjne, których wyprodukowano co najmniej 500 sztuk. W przypadku stosowanych przeważnie w shotgun standard division strzelb samopowtarzalnych z magazynkami rurowymi, nie może być także nasadki na lufę. Co do systemu zamka w przypadku „open”, „modified” i „standard” nie ma żadnych wymagań, tak więc można również konkurować ze strzelbą powtarzalną, przy czym wtedy od samego początku byłoby się w niekorzystnej sytuacji w zawodach w porównaniu do strzelców ze strzelbami samopowtarzalnymi.

Strzelba klasa ręczna (shotgun manual division)

Podczas gdy w klasie otwartej panują strzelby samopowtarzalne z szybkowymiennymi magazynkami skrzynkowymi (Molot Vepr, Franchi SPAS 15), a w klasie modified i standard przede wszystkim strzelby samopowtarzalne z magazynkami rurowymi firmy Benelli, to „Shotgun Manual Division″ jest ojczyzną klasycznych strzelb powtarzalnych na przedramię (pump action shotguns) à la Mossberg 500, Remington 870 czy Winchester 1300. Komu jednak sprawiłoby to przyjemność, mógłby również stanąć na starcie ze strzelbą z łamaną lufą, której para luf mieści tylko dwa naboje. Na arenie międzynarodowej obowiązują inne przepisy, w kraju obowiązuje ograniczenie pojemności magazynka do maksymalnie 10 nabojów we wszystkich klasach strzelb.

Amunicja dla zwycięzców meczów

GECO, oficjalny dostawca amunicji na wiele dużych imprez IPSC w przeszłości, takich jak mistrzostwa Europy i świata, jest zaangażowany w świat dynamicznego strzelectwa sportowego daleko poza swoją specjalistyczną ofertą amunicji, hojnie wspierając pięciu najlepszych strzelców IPSC z dwóch krajów i na przykład jego nazwę noszą prestiżowe zawody IPSC na poziomie III „GECO Masters″ w Niemczech. O tym jak bardzo praktyczne jest podejście i kompetencje GECO świadczy fakt, że Csaba Szászi jest nie tylko czołowym strzelcem IPSC, ale także liderem na firmowej strzelnicy testowej RUAG Ammotec na Węgrzech. Od 1995 roku Csaba pracował dla węgierskiego producenta amunicji MFS i pozostał wierny temu zakładowi po przejęciu go przez RUAG Ammotec. Jako aktywny strzelec wyczynowy, ze względów zawodowych, może również wykorzystać liczne mecze wśród aktywnych zawodników, aby przeanalizować, które rodzaje amunicji są szczególnie niezawodne i precyzyjne przy stabilnych wartościach wydajności.

Niebezpieczeństwo zarażenia się

Aktualne niemieckie regulaminy sportowe IPSC dla broni krótkiej, karabinków, karabinów i strzelb liczą bardzo dużo stron i można je na przykład łatwo i wygodnie pobrać ze strony: www.bdsnet.de jako dokumenty w formacie PDF. Ponieważ strzelectwo IPSC jest sportem międzynarodowym, wszystkie komendy na zawodach są w języku angielskim. Ale proszę nie bać się kontaktu: są one proste i szybko przyswajalne. Strzelcy IPSC są komunikatywną, chętną do udzielania informacji grupą, więc warto po prostu przyjść na zawody i spokojnie zadawać ciekawskie pytania. Zdziwisz się, jak szybko nawiążesz nowe kontakty i czego się dowiesz! Ale uwaga: strzelectwo sportowe IPSC to wirus o najwyższym ryzyku zarażenia, po zarażeniu często atakuje Cię na całe życie.

 

SIGN UP
FOR NEWS, DEALS AND GOOD THINGS.

sign up to our newsletter

powrót